W wydawnictwie Uniwersytetu Szczecińskiego ukazała się książka "Niepospolite ruszenie słów. Liryka Heleny Raszki w zbliżeniach i przekrojach" pod redakcją Piotra Michałowskiego. Znajdziemy w niej teksty o jednej z najbardziej znanych pisarek związanych ze Szczecinem autorstwa literaturoznawców, głównie z US.
Jak napisała Dorota Wojda: "To książka ważna i poruszająca, z rodzaju tych, które rzadko dziś powstają, bo pisane są nie dla samych autorów, z intencjami budowania marki, zdobywania lajków i followersów na Facebooku, pozyskiwania nagród i wynagrodzeń, ale rzeczywiście – dla kogoś innego, o kim się pisze, a kto nie jest szczególnie popularny, o kim się pisze dla upamiętnienia i ze zwyczajnej potrzeby serca. To książka o jednej kobiecie – poetce, napisana przez dziesięciu mężczyzn – krytyków i historyków literatury, z których część znała Helenę Raszkę osobiście, czego wyrazem są wspomnienia dyskretnie wplatane w tkankę interpretacji oraz to, że mówiącego „ja” nie nazywa się „podmiotem lirycznym”, ale „poetką”, mającą „prawdziwe” uczucia, rodzinę, biografię, ulubione miejsca i kolory. Przyjęcie takiej personalistyczno - -idiograficznej perspektywy oznacza tutaj rezygnację z podporządkowania lektur modnym dyskursom tak zwanej nowej humanistyki, studiom ekokrytycznym, postsekularnym czy afektywnym. Autorzy tej książki piszą po prostu: „naturalne otoczenie”, „niematerialny sens” albo „miłość”, skupiając się na konkretnych wierszach bądź na ich konstelacjach, częściej zresztą na tych pierwszych, co przejawia się w tym, że początkowa część zbioru, Zbliżenia, obejmuje większość szkiców, a kolejna, Przekroje – tylko trzy".
Wśród autorów tomu oprócz Piotra Michałowskiego znajdziemy także m.in. Edwarda Balcerzana, Andrzeja Skrendę, Leszka Szarugę.
Helena Raszka zamieszkała w naszym mieście w 1951 roku. Jako poetka zadebiutowała w 1956 roku na łamach tygodnika „Ziemia i Morze” wierszem „Drogi”. W 1959 roku opublikowała swój pierwszy tomik wierszy zatytułowany „Okruchy bursztynu”. Kolejne tomiki wydawała do 1970 roku. Po strajkach stoczniowców w styczniu 1971, w których brał udział jej mąż, utwory poetki zostały objęte częściowym zakazem publikacji. Sama przez długie lata nie zgadzała się na publikację tomików poetyckich ze względu na ingerencję cenzury.
W 1996 roku została uhonorowana Nagrodą Artystyczną Miasta Szczecina. Wydała takie tomy jak m.in. „Miłość”, „Głosy w przestrzeni” czy „Imię własne”.
Zmarła w roku 2016.
(as)
