W tym roku okrągłą rocznicę powstania obchodzi nie tylko Pogoń Szczecin. W roku 1968, czyli równo pół wieku temu powstał Chemik Police. Największe sukcesy odnosiły siatkarki, które aż sześć razy zdobywały tytuł mistrzyń Polski, grały w Lidze Mistrzów, w finale Pucharu Zdobywców Pucharów wywalczyły trzecie miejsce, grały w tym zespole późniejsze mistrzynie Europy: Magdalena Śliwa, Małgorzata Niemczyk, Maria Liktoras, a także wicemistrzyni olimpijska – Stefania Veljkovic.
W klubie tym ścigał się wicemistrz świata w kolarstwie przełajowym Andrzej Mąkowski, swoje sukcesy, bardziej jednak w wymiarze krajowym notowali też piłkarze. Przez osiem sezonów występowali na zapleczu ekstraklasy, grali w ćwierćfinale Pucharu Polski, wypromowali piłkarzy grających później przez wiele lat w ekstraklasie, a nawet w reprezentacji Polski, wywalczyli mistrzostwo Polski juniorów młodszych.
Obecnie pierwszy zespół Chemika jest zdecydowanym liderem w klasie okręgowej, nie przegrał w sezonie meczu, ma aż 18 punktów przewagi nad drugą drużyną w tabeli i w sposób niezagrożony zmierza ku czwartej lidze.
To ma być początek do nawiązania tradycji z lat 80. i 90. ubiegłego wieku. To był najlepszy czas w dziejach klubu, który na zapleczu ekstraklasy toczył derbowe spotkania z Pogonią Szczecin, dostarczał do tej drużyny piłkarzy, miał w regionie zawsze swoich wiernych fanów i sympatyków.
Dwa awanse z rzędu
Klub po raz pierwszy awans do II ligi uzyskał w roku 1983. Rok wcześniej awansował do III ligi. Zrobił zatem dwa awanse z rzędu nawiązując trochę do tradycji Pogoni, która pod koniec lat 50. też rok po roku awansowała, ale z trzeciej do pierwszej ligi, natomiast Chemik z czwartej do drugiej.
Trenerem, który tego dokonał, był Jerzy Jatczak, wychowanek Pogoni, wicemistrz Polski juniorów, który w dorosłym futbolu nie przebił się. Chemik wcześniej dość często korzystał z uznanych szkoleniowców wywodzących się z Pogoni Szczecin. Pracowali w tym klubie między innymi: Zbigniew Ryziewicz i Andrzej Trywiański.
Podstawowym piłkarzem Chemika był wtedy Jerzy Sokołowski, starszy brat Kazimierza grającego już z powodzeniem w Pogoni. To był wychowanek Pogoni, do której nie zdołał się przebić. Trafił do szczecińskiego klubu dopiero w wieku 25 lat, został wicemistrzem Polski, był wtedy podstawowym graczem.
Wcześniej na powrót do szczecińskiego klubu mocno zapracował właśnie udanymi występami w Chemiku. Był pierwszym graczem Chemika, który w tym klubie wypromował się na tyle, że z powodzeniem później występował w najwyższej klasie rozgrywkowej.
Z Chemika do reprezentacji
Wiosną 1988 roku do Chemika trafił 20-letni wówczas Waldemar Jaskulski. Pomógł w awansie do II ligi, ale pobyt na zapleczu ekstraklasy trwał tylko sezon. Jaskulski zwrócił na siebie uwagę udanymi występami, trafił do Pogoni, w której długo się przebijał do wyjściowego składu, ale po zmianie pozycji z pomocnika na środkowego obrońcę jego kariera nabrała sporego przyspieszenia.
Trafił do reprezentacji, był jej podstawowym graczem, później został z Widzewem Łódź mistrzem Polski, został wytransferowany do Standardu Liege. To jest na pewno w 50-letniej historii klubu piłkarz z największym dorobkiem, największymi sukcesami.
W roku 1992 podstawowym graczem został zaledwie 18-letni Edward Cecot, który później na boiskach ekstraklasy rozegrał ponad ćwierć tysiąca meczów, został wicemistrzem Polski z GKS Bełchatów.
Z Chemika wypromował się też utalentowany bramkarz Przemysław Norko, mający za sobą też występy w dość egzotycznej lidze albańskiej, z Polic na szersze wody wypłynął Jacek Kosmalski, który grając później w Polonii Warszawa został królem strzelców na zapleczu ekstraklasy.
Wychowanek Janicki
W ostatnim czasie najbardziej renomowanym wychowankiem Chemika pozostaje Rafał Janicki, przez wiele lat obrońca Lechii Gdańsk, obecnie grający w Lechu Poznań, mający szanse na tytuł mistrza Polski, był już powoływany do pierwszej reprezentacji Polski przez Adama Nawałkę.
Wychowankiem Chemika jest też Jakub Szałek, który wielkiej piłkarskiej kariery nie zrobił, ale ma za sobą bardzo ciekawą przygodę. Grał w finałowym turnieju mistrzostw świata do lat 20. Wystąpił przeciwko drużynom USA i Korei Południowej, był w jednym zespole z Grzegorzem Krychowiakiem i Wojciechem Szczęsnym, choć ten drugi był wtedy jedynie piłkarzem rezerwowym.
Młodszy brat Jakuba – Mateusz zanim trafił do Pogoni, był graczem Lecha Poznań, gdy ten w roku 2010 sięgał po mistrzostwo Polski. Trenował przez rok w jednej drużynie z Robertem Lewandowskim, Semirem Stilicem czy Sławomirem Peszko, rozegrał nawet jeden mecz w barwach poznańskiego klubu.
Mateusz Szałek występował głównie w meczach Młodej Ekstraklasy, ale za partnerów w drużynie miał między innymi innych młodych piłkarzy na dorobku: Wojciecha Gollę, Mateusza Możdżenia, Kamila Drygasa, Szymona Drewniaka, Bartosza Bereszyńskiego, Marcina Kamińskiego.
Włoch i Benesz
W drużynie Chemika występowało też wielu piłkarzy, którzy szczyt kariery mieli za sobą, ale swoim nazwiskiem wzbudzali wciąż prestiż i uznanie. Kariery piłkarskie w tym klubie kończyli tacy piłkarze, jak: Marek Włoch, Adam Benesz, Zbigniew Mandziejewicz, Stefan Machaj czy Dariusz Marciniak.
Największym sukcesem jest awans do ćwierćfinału Pucharu Polski w roku 2000. Chemik występujący wtedy pod nazwą Pomerania przegrał w ćwierćfinałowym dwumeczu z Polonią Warszawa, która w tamtym sezonie sięgnęła po potrójną koronę.
Trenerem tamtej drużyny był wtedy Dariusz Wdowczyk, a grali w niej między innymi: Maciej Szczęsny, Tomasz Wieszczycki czy Emmanuel Olisadebe. Wcześniej Chemik eliminował z rozgrywek między innymi klubu z ekstraklasy: Groclin i Lecha.
Dużym sukcesem Chemika było zdobycie tytułu mistrza Polski juniorów młodszych w roku 2011. Trenerem drużyny był wtedy Maciej Mateńko. Chemik w finałowym turnieju okazał się wówczas lepszy między innymi od Rozwoju Katowice, w którym pierwszoplanową rolę odgrywał wówczas Arkadiusz Milik. Z tamtej drużyny Chemika kariery w dorosłej piłce nie zrobił jednak żaden piłkarz.
Chemik na zapleczu ekstraklasy występował osiem sezonów, a w dwóch spotkał się w tej klasie rozgrywkowej z Pogonią Szczecin. Nie udało mu się wygrać ani razu, ale szczególnie jesienią 1996 roku to był zespół, który nie wyglądał zdecydowanie gorzej od zespołu zza miedzy. ©℗
Wojciech PARADA
Fot. R. Pakieser
