25-letni wychowanek Chemika Police, Rafał Janicki zagra w najbliższym sezonie w drużynie Lecha Poznań. Klub z Poznania poszukiwał klasowego defensora, mówiło się nawet o sprowadzeniu Jarosława Fojuta z Pogoni Szczecin, ostatecznie następcą wytransferowanego do Southampton Jana Bednarka zostanie wychowanek Chemika Police.
O Rafale Janickim można mówić, że jest jednym z najsłynniejszych, jeżeli nie najbardziej renomowanym graczem tego klubu w jego historii. W polickim klubie zaczął grać w wieku 8 lat. Było lato, kiedy na boiskach Belgii i Holandii rozgrywane były piłkarskie mistrzostwa Europy. Rafał ma brata bliźniaka Michała. Obaj jednocześnie rozpoczęli treningi w Policach.
– Od zawsze występowałem na środku obrony – wspomina R. Janicki. – Michał też był obrońcą, ale nie powodowało to sytuacji, że musieliśmy ze sobą rywalizować. To był jeszcze czas, kiedy środkowi obrońcy nie występowali w jednej linii obok siebie. Ja byłem tym ustawionym bliżej bramkarza, a Michał tak zwanym forstoperem. Nie musieliśmy zatem rywalizować.
16-letni debiutant
Rafał Janicki do pierwszej drużyny Chemika trafił w wieku 16 lat. Chemik występował wówczas w II lidze – tej samej, w której grała Pogoń. Cele obu klubów były jednak inne. Pogoń miała awansować i uczyniła to, natomiast Chemik grał o utrzymanie i nie udało mu się tego dokonać.
– Wiadomo, że od dziecka kibicowałem Pogoni – wspomina R. Janicki. – Jeździłem z Polic na mecze Pogoni, kibicowałem jej, śledziłem wszystkie wyniki. Marzyłem, żeby kiedyś zagrać przy ul. Twardowskiego.
Tak się złożyło, że swój drugi mecz na poziomie seniora rozegrał w wieku niespełna 17 lat przeciwko właśnie Pogoni. Liczył na to, że dobra gra zaowocuje tym, że ktoś z Pogoni go zauważy, da szansę, zaproponuje transfer.
Nic takiego jednak się nie zdarzyło. Pogoń miała wówczas jasno sprecyzowane cele. Trzeba było przede wszystkim awansować, a pomóc w tym mogli piłkarze doświadczeni i ograni. Janicki, jak wielu innych utalentowanych graczy z regionu do takich się nie zaliczał.
– Nasz mecz z Pogonią był ostatnim, kiedy oba kluby spotkały się na tym samym szczeblu rozgrywek i chyba nigdy się już taka sytuacja nie powtórzy – ocenia R. Janicki. – Na trybunach był komplet, przegraliśmy 1:3, ale chyba nie zawiodłem. Nikt z Pogoni jednak nie był zainteresowany moją osobą.
W Pogoni grali Kołc i Dymek
Przypomnijmy, że w Pogoni wówczas parę środkowych obrońców tworzyli tacy piłkarze, jak: Piotr Kołc i Marcin Dymek, o których trudno dziś powiedzieć, że zrobili zawrotne kariery. Raczej poza szczebel trzeciej klasy rozgrywkowej już nie wyszli.
Chemik w tamtym czasie prowadził bardzo dobre szkolenie. Rafał Janicki nie był jedynym utalentowanym piłkarzem wywodzącym się z tego klubu. W reprezentacji Polski juniorów grał też inny środkowy obrońca, młodszy od Janickiego o rok Michał Kołodziejski. O dwa lata młodsi koledzy wywalczyli natomiast w roku 2011 tytuł mistrzów Polski juniorów młodszych.
Nic zatem dziwnego, że grającym regularnie na boiskach III ligi Rafałem Janickim, a także Michałem Kołodziejskim zainteresowały się kluby ekstraklasy. Pierwszy, który wyraził chęć współpracy, był Ruch Chorzów, a konkretnie Bogusław Pietrzak, który praktycznie wydrenował szczeciński rynek piłkarski.
– Pojechałem na testy do Chorzowa razem z Michałem Kołodziejskim i wystąpiłem w dwóch meczach Młodej Ekstraklasy – wspomina R. Janicki. – Spotkałem tam wielu kolegów z Salosu. W meczu przeciwko Lechowi Poznań grało ich aż pięciu: Starzycki, Lisowski, Flis, Korzeniewski i Szubert. Znaliśmy się z meczów w kadrze województwa, ale nie zostałem w Chorzowie na dłużej.
Wyłączył Rengifo
Janicki zagrał w meczach przeciwko Lechowi i Koronie. W tym pierwszym spotkaniu musiał zmierzyć się z doświadczonym Hernanem Rengifo. To był wtedy najlepszy napastnik Lecha, ale został odesłany do drużyny Młodej Ekstraklasy, bo nie chciał przedłużyć kontraktu. Janicki doświadczonego napastnika praktycznie wyłączył z gry. W tamtej drużynie Lecha grało też trzech piłkarzy, którzy później trafili do Pogoni: Wojciech Golla, Mateusz Szałek i Kamil Drygas.
Bogusław Pietrzak i inni obserwatorzy meczu byli Janickim zachwyceni. Już układali mu karierę w Ruchu. Szykowali się właśnie do sprzedaży do Polonii Warszawa Macieja Sadloka, a w jego miejsce miał właśnie wskoczyć do składu 17-letni wówczas Janicki.
Młody piłkarz wracał w rodzinne strony i otrzymał wiadomość, że ma się stawić do Gdańska. W Lechii spotkał się z zupełnie innym przyjęciem.
– W Ruchu miałem być jedynie aspirantem do gry w pierwszej drużynie – opowiada R. Janicki. – Nikt mi niczego nie obiecywał, żadnego kontraktu, jedynie treningi z drużyną Młodej Ekstraklasy i miejsce w internacie. W Lechii było inaczej. Zaproponowano mi umowę, w wieku 18 lat wskoczyłem do pierwszej drużyny, same treningi bardzo dużo mi dały i dość szybko zadebiutowałem w ekstraklasie.
Debiut na Traugutta
Sezon 2010/11 był ostatnim, kiedy Lechia grała na starym stadionie przy ul. Traugutta. Janicki zdążył jeszcze na nim zadebiutować, choć był ciągle jeszcze juniorem. Lechia grała z Wisłą zmierzającą do tytułu mistrza Polski, a Janicki w bloku defensywnym był jedynym polskim piłkarzem. Szansę debiutu dał mu trener Tomasz Kafarski.
– To był trudny dla mnie sezon, bo przez cały jego czas trenowałem z pierwszą drużyną, jeździłem na mecze, jako rezerwowy i nie grałem zbyt wiele nawet w rezerwach. W kolejnym sezonie zacząłem już grać w wyjściowym składzie regularnie i tak jest do dziś.
Janicki grał w Lechii przez siedem sezonów. Zdążył już trafić nawet do pierwszej reprezentacji Polski, ale na wspólnym zgrupowaniu na razie się skończyło. Mimo młodego wieku bywał już kapitanem drużyny Lechii, a mecze przeciwko Pogoni tylko na samym początku wywoływały u niego dodatkowe emocje.
– Tak było podczas naszych pierwszych konfrontacji – ocenia R. Janicki. – Dziś odczuwam dodatkowe emocje tylko przy okazji meczów rozgrywanych w Szczecinie, bo wiem, że jest obecna rodzina, znajomi, no i ten stadion wciąż ten sam cały czas na mnie jeszcze działa. Poza tym nie odczuwam jakiegoś sentymentu, minęło zbyt wiele czasu, a ja tak naprawdę z Pogonią nie miałem nigdy nic wspólnego. Nigdy nie otrzymałem z tego klubu żadnej oferty, nawet wtedy gdy kończył mi się kontrakt w Lechii i podpisywałem następny. (par)
Fot. R. Pakieser
