Niczym z koszmarnego snu. Żeby nie było nic… lepiej?

Zawstydzający obraz typowo szczecińskiej prowizorki. Fot. Arleta NALEWAJKO  

To też jest fragment Turzyna, zachwycającego urokliwymi kamienicami sukcesywnie odnawianej szczecińskiej secesji. Ale też nędzny obrazek miasta o ambicjach metropolitarnych, który swą markę bazuje na wizji „pływającego ogrodu”.

Na skrawku pustynniejącego trawnika – u zbiegu ul. Żółkiewskiego i al. Bohaterów Warszawy – jeszcze kilka lat temu rosła magnolia. Ale nie przetrwała, mimo że była jednym z drzew posadzonych w ramach tzw. rekompensaty za setki, jakie zostały wykarczowane na Wyspie Grodzkiej. Dla tego skrawka ginącej zieleni nie udało się również zrealizować pomysłu na rewitalizację, choć zakładał utworzenie miniparku niewielkim nakładem sił i środków przy wsparciu Szczecińskiego Budżetu Obywatelskiego.

Za to świetnie się trzyma wielkopowierzchniowa reklama, choć tłem dla niej jest wiekowy popadający w ruinę pustostan, na którego ścianach pośród płatów łuszczącego się tynku wciąż można dostrzec ślady wojennych kul. Natomiast z drugiej strony, w równie fatalnym stanie, trwa typowa szczecińska prowizorka: obskurna buda w tzw. tymczasowej lokalizacji, czyli za przyzwoleniem lokalnych decydentów.

Niestety, w tym przypadku fatalnego zaniedbania miejskiej przestrzeni nawet brak uchwały krajobrazowej nie może być – zwykle będący nadzwyczaj skutecznym i dla urzędników wygodnym – usprawiedliwieniem. Najwyższy czas wreszcie zadbać i o ten skrawek Turzyna. ©℗

(an)