Nie widać, ale słychać

 

Czy szczekanie psa może być udręką? Na to pytanie każdy ma własną odpowiedź. Dla naszej Czytelniczki to – jak napisała w liście do redakcji – tortura psychiczna. Warto poznać punkt widzenia osoby, która w wielkim mieście upomina się o swoje prawo do spokoju od… szczekania.

Oto treść listu nadesłanego przez Katarzynę Zawadzką (al. Wojska Polskiego):

„Ostatnio pojawiła się w Szczecinie moda na posiadanie dwóch psów. Widać to, gdy spaceruje się w parku Kasprowicza, wokół Jasnych Błoni, a słychać na wielu osiedlach. I tu pojawia się problem. Ulubioną rasą wszelkich szczecińskich dam są małe yorki, szczekające na wszystko co się rusza. Ich właścicielom to oczywiście nie przeszkadza. Zwrócenie uwagi, że nie ma się ochoty być oszczekiwanym przez małą bestię, powoduje oczywiście kwalifikacje osoby skarżącej jako bezdusznej, nielubiącej zwierząt itp. A to właśnie bezmyślni właściciele ujadających psów są bezmyślni i pozbawieni wszelkiej empatii.

Mieszkam na Pogodnie, jednej z piękniejszych dzielnic Szczecina. Ujadanie psów jest na porządku dziennym (i nocnym!). Niby można wezwać straż miejską, ale ile razy można to robić? Poza tym wygląda to tak: sąsiad z prawej ma psa, sąsiad z lewej dwa, na całej uliczce zebrałoby się ich kilkanaście. Poszczekują sobie w różnym czasie, tak że praktycznie cały czas coś słychać. Uważam to za torturę psychiczną w stosunku do tych, którzy co prawda lubią zwierzęta, ale chcą mieć prawo do spokoju. Psa można też wychować. Jeżeli nie daje się rady samemu, są do tego odpowiednie firmy.

Pytanie, czy stara i powszechnie znana sentencja, że posiadanie zwierzęcia łączy się z odpowiedzialnością w stosunku do niego i do innych, w końcu dotrze do ich właścicieli?”.

* * *

Właśnie, czy dotrze? Jesteśmy ciekawi wniosków, opinii i doświadczeń naszych Czytelników na temat poruszony w liście Czytelniczki.

(Oprac. an)

Fot. Ryszard Pakieser