Przyciąga uwagę niezwykłym - podobnym wilkom - umaszczeniem. Ale w świecie domowych pupili się nie sprawdził. Sabę dotychczasowy pan jej życia i śmierci traktował bezwzględnie i okrutnie. W ostatnim epizodzie - skazując na strach i głód, choroby i poniewierkę - wypędzając z domu... w święta.
Nie wygląda na młodą, choć ma zaledwie trzy lata. Ani na przyjazną, bo przypomina wilka. Do tego ten smutek w oczach i ślady po dawnych urazach... Gdy do kolejnych schroniskowych zwierzaków los się uśmiecha, znajdują nowych opiekunów i domy, Saba z numerem na szyi i za kratami boksu trwa już drugi miesiąc.
- Została znaleziona przy ul. Litewskiej, ale do schroniska trafiła 3 stycznia z ul. Zawadzkiego dowieziona przez pogotowie interwencyjne - mówią pracownicy schroniska. - Jest wspaniała: wpycha głowę na kolana, do głaskania, a w jej bursztynowym spojrzeniu można się zakochać. Widać jednak, że poznała nie tylko dobry dotyk człowieka. W obronnym geście chyli głowę, kurczy w sobie, kładzie na plecy. Ale mimo wszystko ma radosną naturę. Jest zadziwiająco ufna i przyjazna. Chętnie do ludzi podchodzi.
Ślad przeszłości to również czip pod skórą. Czas najwyższy, aby na jego koncie zapisać wreszcie dla Saby dane dobrego człowieka.
- Niczym szczeniak cieszy się z każdego okazanego jej zainteresowania, ciepłego gestu, każdego przytulenia. Na wybiegu hasa radośnie. Lubi ruch, ale nie nazbyt forsowny: żadnej przesady. Jest ciekawa świata i ludzi. Chętnie się uczy. Ładnie chodzi na smyczy. Dała się poznać z jak najlepszej strony - opowiadają pracownicy schroniska. - Szukamy dla Saby kochającej rodziny, przy której zapomni o tym, co kiedyś było złe.
Kto chciałby tę wyjątkową sunię (16/17) lub jakąkolwiek inną równie samotną i złaknioną przyjaźni psinę przyjąć do rodziny, jest proszony o kontakt ze szczecińskim Schroniskiem dla Bezdomnych Zwierząt: tel. +48 91 487-02-81.
Na naszych łamach prowadzimy cykl pt. „Weź mnie KURIEREM do domu”. Jest poświęcony schroniskowym zwierzakom. Znajdziecie w nim Państwo oferty adopcyjne tych, co za kratami przytuliska siedzą nie za własne winy. Z utęsknieniem czekając na swojego człowieka: niestety, czasem bezskutecznie, nawet latami.
(an)
Fot. Maciej Jastrząb
