Już 10 miesięcy utrzymuje się w kraju sytuacja nadzwyczajna związana z epidemią. Długo. Różnorakie obostrzenia, na przemian łagodzenie i podwyższanie rygorów, objęły chyba wszystkie dziedziny życia społecznego. Pewnie już nie ma takich, na które nie wywarłyby wpływu.
Uwaga mediów, a także ich odbiorców skupia się na bardziej nośnych, właśnie medialnie, przypadkach. Podawane są w wątpliwość dane statystyczne, omawiane trudy ze sprawnym prowadzeniem akcji szczepionkowej, powtarzane alarmistyczne apele o pomoc z branży turystycznej i gastronomicznej. Rozwijają się dramaty i absurdy.
Każda branża i dziedzina cierpi, mówi o stratach. Najłatwiej mówić o takich stratach, które da się przeliczyć na pieniądze. Ale przecież są także, choć dopiero później się ujawnią, straty innego rodzaju.
Pozamykane kina, teatry, sale koncertowe, klubowe, wystawowe. Jak to wszystko ma kiedyś na nowo się rozruszać? Duże sceny, finansowane z publicznych środków (rządowych czy samorządowych) w większości jakoś odżyją, ale te mniejsze i najmniejsze?
W gminnych czy osiedlowych domach kultury też zamknięte są szatnie i cała reszta. Lecz takie właśnie placówki (przecież nie szatnie) poza nielicznym stałym personelem opierały swój byt i nierzadko prężną działalność na anonimowej współpracy różnych zapaleńców, stałych bywalców, animatorów.
Ludzie przestali chadzać do kin, teatrów, filharmonii. Przestali, bo zamknięte. Kiedy one, kiedyś, znowu się otworzą, publiczność zjawi się, po trosze z ciekawości i sentymentu, a zaraz potem stwierdzi, że już przestała, oduczyła się tej bytności potrzebować. W małych placówkach zafrasowany personel będzie próbował wrócić ich działalność na dawne tory i często okaże się to bardzo trudne. Entuzjaści stracą zapał i zadziwią się zanikiem swej pasji robienia czegoś dla innych…
Kazimierz JORDAN
Kazimierz Jordan, dziennikarz "Kuriera Szczecińskiego"
