Rozmowa z Piotrem Semką, publicystą tygodnika „Do Rzeczy”

Niedawno ukazała się książka „Piątka u Semki”, wywiad rzeka, jaki z publicystą przeprowadził Jan Hlebowicz. Co w twojej opowieści, snutej z perspektywy pięćdziesięcioparolatka, najbardziej zaskakuje czytelników młodszych o dwie, trzy dekady?

– To, jak złożone są niektóre sytuacje. Niektórzy dziwią się, gdy widzą zdjęcie z roku 1990, na którym trzymam transparent z hasłem „Lech Wałęsa”. Większość twitterowiczów nie zna tego zdjęcia – mimo że nigdy go nie ukrywałem – za to wie, że jestem krytyczny wobec Lecha Wałęsy, i teraz wyciąga fotografię, często z kąśliwym komentarzem: „W internetach nic nie ginie”. W mojej historii pojawia się także parafia św. Brygidy ks. Henryka Jankowskiego. Niektórzy dziwią się, jak ktoś taki jak ks. Jankowski – teraz oskarżany o podejrzane kontakty z ministrantami – mógł być kiedyś autorytetem dla gdańszczan. To cecha współczesnego świata: nie ma się czasu ani ochoty na badanie skomplikowanych fenomenów. Dlatego na przykład trudno wytłumaczyć, jak na początku lat osiemdziesiątych, w stanie wojennym, Wałęsa był autorytetem, wręcz objawieniem, a potem stawał się osobą coraz bardziej dziwaczną, aż do momentu, gdy opowiada, że cywilizacje spoza kosmosu zlikwidują ziemię. Ale po to jest ta książka. Opowiada o drodze, jaką przeszedłem w polityce i dziennikarstwie, aby wyjaśnić, jak to się przez lata zmieniało.