Podobno zwierzęta nie płaczą. A łzy w ich oczach to tylko niekontrolowana fizjologia. Ale nikt w szczecińskim Schronisku dla Bezdomnych Zwierząt nie ma wątpliwości, że Hailey płakała, gdy słaniając się na nogach, resztką sił - w wielkim bólu, potwornym niewyobrażalnym cierpieniu - przechodziła przez drzwi przytuliska. Jakby wiedziała, że te ostatnie metry - po „tęczowy most" - będą dla niej wybawieniem.

Do schroniska trafiła w stanie agonalnym. Tuż po wejściu dostała kilku ataków drgawek.

- Piękna sunia wilczura o długim włosie. Zaledwie ośmioletnia. Głaskałam ją, gdy ostatnimi siłami tuptała słaniając się na nogach: żebra na wierzchu, wyczuwalna każda kość kręgosłupa, wygłodzona, odwodniona, wyłysiały ogon, a pod nim krwawiąca sącząca się rana - wspomina Ewa Mrugowska, kierująca Schroniskiem dla Bezdomnych Zwierząt w Szczecinie.

W piśmie skierowanym do Prokuratury Rejonowej Szczecin - Zachód napisała później:

„Jako pracownicy samorządowi wiele razy mamy do czynienia z mniejszym bądź większym okrucieństwem ludzi wobec zwierząt, ale ogrom cierpienia z jakim mieliśmy do czynienia w